سجده‏ى فرشتگان بر آدم‏عليه السلام‏

  شكى نيست كه سجده به معناى پرستش براى خداست. زيرا در جهان هيچ موجودى جز خدا، شايسته‏ى پرستش جز خدا نيست و معناى توحيد در عبادت همين است كه غير از او را پرستش نكنيم. بنا بر اين، سجده‏ى فرشتگان براى خدا بود، ولى به دليل آفرينش چنين موجودى شگرف، و يا اين كه سجده براى آدم كردند، اما سجده به معناى خضوع، نه پرستش. امام رضاعليه السلام مى‏فرمايد: «كان سجودهم للّه تعالى عبودية و لآدم اكراماً و طاعة لكوننا فى صلبه »؛ سجده‏ى فرشتگان، پرستش خداوند از يك سو و اكرام و احترام به آدم از سوى ديگر بود. زيرا ما در صلب آدم بوديم.(313)
عصيان حضرت آدم‏عليه السلام

  «و عصى ءادم ربّه فغوى‏»(314) گر چه عصيان معمولاً به معناى گناه مى‏آيد، ولى در لغت به معناى خروج از طاعت و فرمان است، اعم از اين كه وجوبى باشد يا مستحبّى.  افزون بر اين، گاهى امر و نهى جنبه‏ى ارشادى دارد، مانند امر و نهى طبيب كه در مخالفتش غير از مفسده و ضررى كه در خود فعل است، محذور و فساد ديگرى نيست. بى‏ترديد اگر بيمار مخالف دستور طبيب عمل كند، تنها به خودش ضرر مى‏زند و بس. خداوند نيز به آدم فرموده بود: از ميوه‏ى درخت ممنوع نخور، وگرنه از بهشت خارج مى‏شوى و در زمين گرفتار درد و رنج خواهى شد.  علاوه بر اين، گناه گاهى جنبه‏ى مطلق دارد؛ يعنى بدون استثنا براى همه گناه است. مانند دروغ و ظلم و گاهى جنبه‏ى نسبى دارد كه اگر از يك نفر سر بزند، گناه نيست، اما اگر از ديگرى به دليل مقام و موقعيت او، كار نامناسبى است. براى مثال در ساختن بيمارستانى از مردم تقاضاى كمك مى‏شود، شخص كارگرى مزد يك روزش را مى‏دهد كه گاه چند تومان بيشتر نيست، اين عمل نسبت به او ايثار و حسنه است؛ اما اگر ثروتمندى اين مقدار كمك كند، اين كار نسبت به او پسنديده نيست، بلكه گاه مستحق ملامت نيز است. مراد از عبارت معروف «ترك اولى» همين معنا است و ما از آن به «گناه نسبى» ياد مى‏كنيم كه مخالف عصمت نخواهد بود.(315)
بهشت آدم‏عليه السلام‏

  گر چه بعضى آن را بهشت موعود مى‏دانند، وليكن به سه دليل بهشت موعود نبوده است:
 1 - آن بهشت محكوم به جاودانگى و خلود است و بيرون رفتن از آن ممكن نيست و بهشت آدم‏عليه السلام يكى از باغ‏هاى پرنعمت و از مناطق سرسبز دنيا بوده است؛ «جنّة من جنان الدّنيا يطلع فيها الشّمس و القمر و لو كان من جنان الأخرة ما خرج منها أبداً».(316)
 2 - ابليس آلوده به گناه و بى‏ايمان را در آن بهشت راهى نيست، بلكه جايگاه او جهنّم است؛ «لأملأنّ جهنّم منك و ممّن تبعك».(317)
 3 - بهشت موعود، بهشت پاداش است و حضرت آدم‏عليه السلام هنوز كارى نكرده بود كه مستحقّ آن باشد. قرآن كريم مى‏فرمايد: «أم حسبتم أن تدخلوا الجنّة و لمّا يعلم اللّه الّذين جاهدوا منكم»(318)و «جزاء بما كانوا تعملون».(319)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: